Długoletnie uzależnienie od alkoholu wpływa nie tylko na psychikę oraz emocje chorego i jego bliskich, lecz także na kondycję jego organizmu. Skutki medyczne oraz związane z nimi powikłania mogą pojawić się nawet i wiele lat po ostatnim „upiciu się” uzależnionego. Dlatego tak ważne jest, by terapia alkoholowa obejmowała także skrupulatną obserwację medyczną. Niektórym powikłaniom uzależnienia da się zapobiegać, modyfikując styl życia i stosując leczenie farmakologiczne. Niemniej jednak warto wspomnieć o najczęstszych zagrożeniach i chorobach, których podłoża można upatrywać się w alkoholizmie.
Zmuszana do nieustannego kontaktu z toksynami i alkoholem wątroba może ulec stłuszczeniu lub marskości, co wiąże się z bardzo dużym ryzykiem dla chorego. Nieprawidłowa praca wątroby wpływa też niekorzystnie na proces krzepnięcia krwi, co stwarza zagrożenie życia w wielu sytuacjach. Etanol toksycznie wpływa na komórki nerwowe, przyczyniając się do udarów i zakrzepów. Niechlubna statystyka pokazuje, że u alkoholików prawdopodobieństwo wystąpienia udaru krwotocznego jest dwa razy większe niż u okazyjnie pijących.
Charakterystyczny dla długoletnich pijących chwiejny chód, częste zataczanie się i niezborność, nieprawidłowo uważa się za problemy z błędnikiem. W rzeczywistości, u uzależnionych od alkoholu, dochodzi do zaniku robaka móżdżku — odpowiedzialnego za utrzymanie równowagi. To z tym problemem związane jest drżenie rąk, „niezgrabność”, brak kontroli nad ciałem. Ci, którzy z sukcesami zakończyli terapię, powinni też pamiętać o profilaktyce gastrologicznej, bo żołądek niezwykle mocno reaguje na nadużywanie trunków. Owrzodzenie, zmiana gospodarki chemicznej żołądka czy refluksy mogą dać o sobie znać po kilku latach, gdy już za późno będzie na leki.
Nie można zapominać też, że alkohol to także druzgocące piętno dla psychiki człowieka i z medycznego punktu widzenia, zostawiającego długofalowe skutki. Depresja, zwiększone ryzyko schizofrenii, anoreksja to tylko niektóre z możliwych zaburzeń współistniejących z alkoholem. Uzależnieni potrafią mieć też tendencję do samoagresji i skłonności samobójczych, dlatego tak ważny jest, by leczeniu towarzyszyła terapia psychoterapeutyczna.